យោងតាមសៀវភៅ «កម្រងឯកសារស្តីពីប្រពៃណីនិងទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ» របស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យមៀច ប៉ុណ្ណ លើកឡើងថា អ្នកតាព្រៃពុំមែនកើតឡើងដោយ ឯងៗ ឬក៏មានស្រាប់ដូចផ្កាយ ព្រះចន្ទ ព្រះអាទិត្យនោះឡើយ គឺកើតឡើង ឬឧប្បតិ្តកឡើងតាមការសន្មតរបស់មនុស្សមិនខុសគ្នាពីព្រះអាទិទេពឡើយ ។ មនុស្សបង្កើតអាទិទេព ឬអ្នកតា ហើយមនុស្សនាំគ្នាជឿ គោរព អាទិទេព អ្នកតានោះវិញ ។ ចាស់ៗតែងបានតំណាលប្រាប់ថា នៅក្នុងព្រៃហ័ត ព្រៃហោងដែលមានដើមឈើក្រាស់ជិតស្ទើរមើលមិនឃើញពន្លឺថ្ងៃ គឺតែងតែមានទេព្រ័ក្ស ទេព្តា អ្នកតានៅចាំថែរក្សាព្រៃនោះ ។ ប៉ុន្តែអ្នកស្រុកនៅតំបន់ជិតខាងនោះ ពុំដឹងច្បាស់អំពីទីកន្លែងដែលពពួកអមនុស្សទាំងនោះតាំងនៅឡើយ ។ គេច្រើននាំគ្នាសន្មតថា ទេព្រ័ក្ស អ្នកតាទាំងនោះស្នាក់នៅអាស្រ័យនៅលើដើមឈើធំខ្ពស់ជាងគេ នៅលើថ្មធំ នាកំពូលភ្នំ ឬនៅត្រពាំងធំនៅក្នុងព្រៃនោះ ។ ការសន្មតនេះពុំមានកិច្ចធានាជាក់លាក់ ធ្វើឱ្យអ្នកស្រុកកត់ សម្គាល់ច្បាស់លាស់ថា កន្លែងនោះ ពិតជាលំនៅឋានរបស់អ្នកតានោះឡើយ ។ គេនៅតែមានការសង្ស័យជាប់ជានិច្ច។ គឺក្នុងស្មារតីចង់ដឹងច្បាស់លាស់ ចង់ឃើញទីតាំងពិតប្រាកដរបស់ទេព្រ័ក្ស អ្នកតានេះហើយ បានជាមានដុះគំនិតឧបកិច្ចឱ្យកើតមានទីលំនៅរបស់អ្នកតាព្រៃដូចរបៀបតទៅនេះ ៖
ថ្មើរព្រៃមួយក្រុមបានឈប់សំរាករកកន្លែងហូបបាយកញ្ចប់ក្រោមដើមឈើធំមួយ នៅក្បែរផ្លូវ ដែលជាធម្មតា តែងផ្តល់នូវម្លប់ដ៏ត្រជាក់ ហើយជាកន្លែងស្ថិតនៅជិតប្រភពទឹកផង ។ ពេលអង្គុយដំកង់ជាវង់ ក៏បានប្រទះឃើញអាចម៍ឆ្កែមួយដុំនៅក្បែរនោះ ។ ដើម្បីបិទបាំងកុំឱ្យឃើញទិដ្ឋភាពគួរឱ្យខ្ពើមឆ្អើមនៅពេលបរិភោគបាយកញ្ចប់ គេក៏កាច់ស្លឹកឈើ ៤ទៅ៥មែកគ្របអាចម៍ឆ្កែនោះដរាបទាល់តែជិតបាត់ទាំងរូបរាង បាត់ទាំងក្លិន ។ គេនាំគ្នាបរិភោគដោយក្សេមក្សាន្ត ដេកសំរាកយកកម្លាំងបន្តិច រួចក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។ ថ្ងៃក្រោយមកមានថ្មើរព្រៃក្រុម ផ្សេងៗទៀត បានទៅដល់ទីនោះ ឃើញគំនរស្លឹកឈើក៏គិតស្មានថា ទីនោះជាទីស្នាក់អាស្រ័យនៅរបស់អ្នកតា ដោយឃើញគេកាច់ស្លឹកឈើថ្វាយ ក៏នាំគ្នាធ្វើតាម ។ លុះ យូរៗទៅ នៅត្រង់កន្លែងនោះមានគំនរស្លឹកឈើយ៉ាងខ្ពស់ដែលធ្វើឱ្យអ្នកផងយល់ ដូចៗគ្នាថា ជាលំនៅឋានរបស់អ្នកតាព្រៃ ។
ថ្មើរព្រៃមួយក្រុមបានឈប់សំរាករកកន្លែងហូបបាយកញ្ចប់ក្រោមដើមឈើធំមួយ នៅក្បែរផ្លូវ ដែលជាធម្មតា តែងផ្តល់នូវម្លប់ដ៏ត្រជាក់ ហើយជាកន្លែងស្ថិតនៅជិតប្រភពទឹកផង ។ ពេលអង្គុយដំកង់ជាវង់ ក៏បានប្រទះឃើញអាចម៍ឆ្កែមួយដុំនៅក្បែរនោះ ។ ដើម្បីបិទបាំងកុំឱ្យឃើញទិដ្ឋភាពគួរឱ្យខ្ពើមឆ្អើមនៅពេលបរិភោគបាយកញ្ចប់ គេក៏កាច់ស្លឹកឈើ ៤ទៅ៥មែកគ្របអាចម៍ឆ្កែនោះដរាបទាល់តែជិតបាត់ទាំងរូបរាង បាត់ទាំងក្លិន ។ គេនាំគ្នាបរិភោគដោយក្សេមក្សាន្ត ដេកសំរាកយកកម្លាំងបន្តិច រួចក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។ ថ្ងៃក្រោយមកមានថ្មើរព្រៃក្រុម ផ្សេងៗទៀត បានទៅដល់ទីនោះ ឃើញគំនរស្លឹកឈើក៏គិតស្មានថា ទីនោះជាទីស្នាក់អាស្រ័យនៅរបស់អ្នកតា ដោយឃើញគេកាច់ស្លឹកឈើថ្វាយ ក៏នាំគ្នាធ្វើតាម ។ លុះ យូរៗទៅ នៅត្រង់កន្លែងនោះមានគំនរស្លឹកឈើយ៉ាងខ្ពស់ដែលធ្វើឱ្យអ្នកផងយល់ ដូចៗគ្នាថា ជាលំនៅឋានរបស់អ្នកតាព្រៃ ។
តំណ ក្រោយៗ មកទៀត ប្រហែលជាមានអ្នកណាទៅបែបន់នៅកន្លែងនោះដើម្បីសុំអ្វី ហើយអ្វីដែលគេសុំនោះបានសម្រេចតាមបំណង គេក៏នាំគ្នាសង់ខ្ទមត្រង់គំនរស្លឹកឈើនោះ ទុកជាទីស្នាក់នៅដ៏សមរម្យរបស់អ្នកតា ហើយដើម្បីឱ្យមានជារូបតំណាងអ្នកតា គេក៏យកដុំថ្មមួយមកដាក់នៅលើខ្ទមនោះ ទុកជានិមិត្តរូប ។
ចំណេរតមកក្រោយទៀត អាចមានរូបចម្លាក់ធ្វើពីឈើខ្លឹមតំណាងឱ្យអ្នកតា ត្រូវបានដាក់ជំនួសថ្មឥតរាងរៅនោះវិញ ។ មានខ្ទម មានម្ចាស់ខ្ទម មានការគោរពបូជា មានបរិស័ទអ្នកជឿ អ្នកគាំទ្រ ទីស្ថានមួយ ដែលកាលពីមុនគ្មានអ្វីទាល់តែសោះនោះ ក៏ក្លាយទៅជាអាសនៈរបស់អ្នកតា ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ផ្សែងធូបហុយស្ទើរមិនដាច់រយៈ តង្វាយ ផ្សេងៗ មានចេកទុំ ពងមាន់ បំពង់ទឹក បាយពំនូត ផ្លែឈើ ស្លា បារី ផ្កា មានជាប្រចាំនៅទីនោះ ។
អ្នកជឿ អ្នកគោរព គេបន់ស្រន់សុំឱ្យដេញសត្វបាន សូមកាប់ឈើបានសុខសាន្តឥតគ្រោះថ្នាក់ អ្នកស្រុកបន់សុំសុខសប្បាយ សុំឱ្យជាពីជំងឺរោគា ផ្សេងៗ ។ល។
នោះហើយជាប្រវត្តិរបស់អ្នកតាព្រៃ តែអ្នកតាព្រៃ មិនមែនសុទ្ធតែមានប្រវត្តិដូចពោលខាងលើទាំងអស់នោះទេ ។ មានអ្នកតាខ្លះទៀតអាចមានប្រវត្តិផ្សេងពីនេះដែរ ។ គឺយ៉ាងដូច្នេះហើយ បានជាអ្នកស្រុកខ្លះនិយាយថា «អ្នកតាកើតពីអាចម៍ឆ្កែ !» ៕